باشگاه فوتبال آرسنال، (به انگلیسی: Arsenal Football Club) یک باشگاه فوتبال انگلیسی در شمال شهر لندن است که موفق به کسب ۱۳ عنوان قهرمانی در لیگ دسته اول و لیگ برتر انگلستان، ۱۲ قهرمانی در جام حذفی فوتبال انگلستان و دو قهرمانی در جام اتحادیه فوتبال انگلستان شده‌است. آنها رکورددار طولانی‌ترین مدت صدرنشینی بدون وقفه در لیگ فوتبال انگلیس و همچنین قهرمانی بدون شکست در یک فصل (۰۴-۲۰۰۳) می‌باشد.
باشگاه فوتبال آرسنال در سال ۱۸۸۶ در محله وول‌ویچ واقع در جنوب‌شرقی لندن شکل گرفت و در سال ۱۸۹۳ میلادی برای اولین بار از جنوب انگلستان به فوتبال لیگ پیوست. در سال ۱۹۱۳ میلادی آنها به شمال شهر لندن در منطقه هایبری و ورزشگاه آرسنال نقل مکان کردند. در دهه ۱۹۳۰ میلادی آرسنال موفق به کسب پنج عنوان قهرمانی در چمپیونشیپ و دو قهرمانی در جام حذفی شدند. پس از یک دوره رکود در سال‌های پس از جنگ آنها موفق به کسب قهرمانی در لیگ و جام حذفی (موسوم به دوبل) در فصل‌های ۷۱−۱۹۷۰، ۹۸-۱۹۹۷ و ۰۲-۲۰۰۱ شدند، همچنین در سال ۲۰۰۶ به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسیدند.
آرسنال رقابتی دیرینه با همسایه‌اش تاتنهام دارد که آنها به طور منظم شهرآورد شمال لندن را برگزار می‌کنند. همچنین باشگاه آرسنال در رده سوم باارزش‌ترین باشگاه‌های فوتبال جهان در سال ۲۰۱۰ با ارزش تقریبی ۱٬۱۸۱ میلیارد دلار قرار گرفته‌است.[۲] مالکین اصلی باشگاه فوتبال آرسنال، استن برونکی با داشتن ۲۹.۹٪ سهام باشگاه در سال ۲۰۰۹ میلادی[۳]، آلیشر عثمانف بازرگان روسی؛ و تاجر ایرانی-بریتانیایی؛ اردوان فرهاد مشیری می‌باشند.[۴]
باشگاه فوتبال آرسنال با نام باشگاه دیال اسکوئر در سال ۱۸۸۶ توسط کارگران کارخانه اسلحه‌سازی سلطنتی در منطقه وول‌ویچ در جنوب شرقی لندن شروع به کار کرد و در مدت کوتاهی پس از آن به آرسنال سلطنتی تغییر نام داد.[۶] این باشگاه دوباره پس از تبدیل شدن به یک شرکت محدود در سال ۱۸۹۳ به آرسنال وول‌ویچ تغییر نام داد.[۷] این باشگاه اولین عضو جنوبی لیگ فوتبال در سال ۱۸۹۳ میلادی بود که از لیگ دسته دوم شروع کرده و در سال ۱۹۰۴ میلادی به لیگ دسته اول راه یافت.[۶] انزوای جغرافیایی نسبی باشگاه منجر به جذب تماشاگران کمتر نسبت به باشگاه‌های دیگر و همچنین دچار شدن باشگاه به مشکلات مالی و ورشکسته شدن آن در سال ۱۹۱۰ شد، در این زمان باشگاه توسط دو تاجر به نام‌های هنری نوریس و ویلیام هال خریداری شد. به دنبال این ماجرا، نوریس این باشگاه را به نقاط دیگر منتقل کرد و در سال ۱۹۱۳ بلافاصله پس از سقوط به دسته دوم، آنها به شمال لندن و ورزشگاه آرسنال در منطقه هایبوری بازگرداند؛ آنها در سال بعد «وول‌ویچ» را از نام باشگاه خود حذف کردند. آرسنال در سال ۱۹۱۹ در مکان پنجم لیگ قرار گرفت.
در سال ۱۹۲۵ هربرت چاپمن به سمت مربیگری آرسنال منصوب شد. پیش از این چاپمن موفق به کسب دو قهرمانی پیاپی لیگ با تیم هادرسفیلد تاون در سال‌های ۲۴−۱۹۲۳ و ۲۵−۱۹۲۴ شده بود. چاپمن اولین دوره موفقیت‌های بزرگ آرسنال را به ارمغان آورد. تاکتیک‌های انقلابی و تمرینات او، همراه با خرید بازیکنان ستاره‌ای مانند الکس جیمز و کلیف باستین، پایه‌های موفقیت باشگاه انگلیسی در دهه ۱۹۳۰ میلادی گذاشته شد.[۹] آرسنال تحت هدایت او چند قهرمانی بزرگ را به دست آورد، پیروزی در فینال جام حذفی فوتبال انگلستان در سال ۱۹۳۰[۱۰] و سپس قهرمانی در لیگ در سال‌های ۳۱−۱۹۳۰ و ۳۳−۱۹۳۲ که حاصل تلاش او بود.[۹]
چاپمن به طور ناگهانی بر اثر بیماری ذات‌الریه در سال ۱۹۳۴ میلادی در گذشت، اما با این وجود جو شاو و جورج آلیسون موفقیت کاری چاپمن را ادامه دادند. تحت هدایت آنها، آرسنال موفق به کسب سه عنوان قهرمانی دیگر در سال‌های ۳۴−۱۹۳۳، ۳۵−۱۹۳۴ و ۳۸−۱۹۳۷ و جام حذفی انگلستان در فصل ۳۶-۱۹۳۵[۱۱] شده‌اند. در پایان این دهه به‌دلیل بازنشستگی بازیکنان کلیدی، از آرسنال موفقیتی دیده نشد و پس از مداخله انگلیس در جنگ جهانی دوم، فوتبال حرفه‌ای در انگلستان به حالت تعلیق درآمد.[۱۲][۱۳][۱۴]
پس از جنگ، دوره دوم موفقیت‌های آرسنال تحت نظر تام ویتاکر شروع شده‌بود، که حاصل آن قهرمانی در لیگ در سال‌های ۴۸−۱۹۴۷ و ۵۳−۱۹۵۲ و جام حذفی در سال ۱۹۵۰ میلادی بود. دارایی باشگاه بسیار کم شده‌بود؛ آنها قادر به جذب بازیکن مانند بازیکنان دهه ۱۹۳۰ میلادی نبودند، سطح باشگاه در بیشتر دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ در حد متوسط بود. حتی کاپیتان سابق انگلستان بیلی رایت به عنوان مربی جانشین باشگاه نتوانست در بین سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۶ به هیچ موفقیتی دست یابد.[۱۵][۱۴]
در سال ۱۹۶۶ میلادی برتی می فیزیوتراپیست باشگاه به عنوان مربی آرسنال انتخاب شد. پس از ناکامی در دو دوره جام اتحادیه فوتبال انگلستان، آنها موفق به کسب اولین قهرمانی اروپایی خود در سال ۱۹۷۰−۱۹۶۹ در جام نمایشگاه‌های بین شهری شدند. این موفقیت‌ها تا آنجا ادمه داشت که آنها برای اولین بار قهرمان هر دو جام لیگ و جام حذفی در فصل ۷۱−۱۹۷۰ شدند.[۱۶][۱۷] اما موفقیت‌های آرسنال کمتر تکرار شد، در فصل ۷۳−۱۹۷۲ به مقام نایب قهرمانی لیگ رسید،[۱۸] در سه فینال جام حذفی (۱۹۷۲،[۱۹] ۱۹۷۸[۲۰] و ۱۹۸۰[۲۱]) شکست خورد و در سال ۱۹۸۰ میلادی قهرمانی جام در جام اروپا را در ضربات پنالتی از دست داد.[۲۲] تنها موفقیت باشگاه در طول این زمان پیروزی ۳ بر ۲ برابر منچستر یونایتد در فینال جام حذفی در سال ۱۹۷۹ بود.[۲۳][۲۴]
جشن بازیکنان و هواداران آرسنال پس از قهرمانی در لیگ در سال ۲۰۰۴
بازگشت بازیکن سابق آرسنال یعنی جورج گراهام به عنوان مربی در سال ۱۹۸۶ میلادی دوره سوم موفقیت را برای این باشگاه به ارمغان آورد. آرسنال در فصل ۸۷−۱۹۸۶ قهرمان جام اتحادیه شد.[۲۵] همچنین آرسنال قهرمان لیگ انگلستان در فصل ۸۹−۱۹۸۸ شد،[۲۶][۲۷] این قهرمانی با گل لحظات آخر مایکل توماس در مقابل تیم لیورپول حاصل شد.[۲۸] گراهام قهرمانی دیگری را نیز در لیگ انگلستان (فصل ۹۱−۱۹۹۰) به دست آورد، این در حالی بود که تنها یک در یک بازی شکست خورده‌بودند.[۲۹] در سال ۱۹۹۳ میلادی آرسنال قهرمان هر دو جام، حذفی[۳۰] و جام اتحادیه[۳۱] شد و جام در جام اروپا (۱۹۹۴) به مقام قهرمانی دست یافت.[۳۲] شهرت و اعتبار گراهام بعد اتهام رشوه دادن لکه‌دار شد و سرانجام وی در سال ۱۹۹۵ میلادی برکنار شد و بروس ریوچ به عنوان سرمربی انتخاب شد، وی تنها بعد از یک فصل حضور در آرسنال از این تیم کنار گذاشته شد.[۱۷][۳۳][۳۴]
در سپتامبر ۱۹۹۶ میلادی آرسن ونگر به عنوان مربی آرسنال منصوب شد.[۳۵] ونگر تاکتیک‌های جدیدی را به ارمغان آورد، یک نظام آموزشی جدید و چند بازیکن خارجی که استعدادهای انگلیسی موجود را تکمیل می‌کردند را به این تیم آورد.[۳۶] آرسنال باز هم به طور همزمان در یک فصل (۹۸−۱۹۹۷) قهرمان لیگ برتر[۳۷] و قهرمان جام حذفی[۳۸] شد. علاوه بر این، به فینال جام یوفا در فصل ۲۰۰۰−۱۹۹۹ راه پیدا یافت اما در ضربات پنالتی مقابل تیم گالاتاسرای شکست خورد.[۳۹] در سال‌های ۲۰۰۳[۴۰] و ۲۰۰۵[۴۱] قهرمان جام حذفی شدند و در لیگ برتر در فصل ۰۴−۲۰۰۳ قهرمانی را بدون باخت حتی در یک بازی به دست آوردند.[۴۲][۴۳] این باشگاه در ۴۹ بازی لیگ در آن فصل شکست نخورد که یک رکورد ملی به حساب می‌آید.[۴۴]
آرسنال در یازده فصل اول حضور ونگر، هشت فصل در رتبه‌های اول یا دوم قرار می‌گرفت، اگرچه آنها در هیچ زمان قادر به حفظ عنوان خود نبودند.[۳۶] آنها در فصل ۱۱-۲۰۱۰ میلادی در رده چهارم لیگ برتر انگلستان قرار گرفتند.[۴۵] آرسنال در فصل ۰۶−۲۰۰۵ برای اولین بار به فینال لیگ قهرمانان اروپا صعود کرد اما با نتیجه ۲ بر ۱ مغلوب تیم بارسلونا شد.[۴۶] سرانجام در ژوئیه ۲۰۰۶، آنها پس از ۹۳ سال ورزشگاه هایبوری را ترک کردند و به ورزشگاه جدیدشان یعنی ورزشگاه امارات نقل مکان کردند.[۴۷]
نشان‌واره و نماد باشگاه
در سال ۱۸۸۸ از اولین نماد آرسنال که شامل سه توپ جنگی بود که از بالا دیده می‌شد، استفاده شد. این نماد پس از انتقال باشگاه به هایبوری در سال ۱۹۱۳ میلادی تغییر کرد، نماد جدید تصویری یک توپ جنگی بود که به سمت شرق اشاره می‌کرد، این نشان‌واره تنها تا سال ۱۹۲۲ میلادی باقی‌ماند. نماد جدید باشگاه باز هم تصویر یک توپ جنگی بود که این بار به سمت غرب قرار گرفته بود، این نماد در سال ۱۹۲۵ انتخاب شد. در سال ۱۹۴۹ میلادی این باشگاه از نشان‌واره مدرن و متفاوت رونمایی کرد. در این نشان‌واره سه توپ جنگی زیر نام باشگاه به چشم می‌خورد. برای اولین بار، این نماد به صورت رنگی طراحی شده و شباهت‌های زیادی با نشان‌واره فعلی باشگاه داشت.[۴۸]
از آنجا که تغییرهای زیادی بر روی نشان‌واره و نماد باشگاه صورت می‌گرفت، آرسنال از حق تکثیر آن ناتوان بود، و پس از ثبت نماد به عنوان یک علامت تجاری در یک نبرد طولانی مدت قانونی با یک تاجر خیابان محلی که کالاهای غیر رسمی آرسنال را به فروش می‌رساند به پیروزی رسید.[۴۹] باشگاه در سال ۲۰۰۲ نشان‌واره جدید خود که دارای مدرن‌تر و سبکی ساده‌تر بود را معرفی کرد.[۵۰] توپ جنگی بار دیگر به سمت شرق و نام باشگاه در بالای آن نوشته شده‌است. نشان‌واره جدید مورد انتقاد برخی از حامیان قرار گرفت؛ کانون هواداران مستقل آرسنال ادعا کرد که این باشگاه بسیاری از تاریخ و سنت‌های آرسنال را با چنین طراحی نادیده گرفته‌است و در مورد این مسئله به درستی با طرفداران مشورت نشده است.[۵۱]
باشگاه آرسنال در فصل ۲۰۱۲−۲۰۱۱ برای ۱۲۵امین سالگرد خود نشان‌واره و نماد جدیدی را معرفی کرد که شامل نسخه اصلاح شده نشان‌واره فعلی است. نشان‌واره تماماً سفید است، که ۱۵ برگ بلوط در سمت راست و ۱۵ برگ بلوط در سمت چپ نشان‌واره قرار گرفته‌است و ۲۰۱۱ شعار «رو به جلو» در پایین نشان‌واره نوشته شده بود.[۵۲]
-
اولین نشان‌واره آرسنال از ۱۸۸۸
-
-
-
نشان‌واره استفاده شده بین سال‌های ۱۹۴۹ تا ۲۰۰۲
-
نشان‌واره باشگاه در سال ۲۰۱۱ برای ۱۲۵امین سالگرد تأسیس
-
نشان‌واره باشگاه از سال ۲۰۰۲ تاکنون
رنگ‌ها
|
|
لباس خانگی تیم آرسنال - فصل
۰۶-۲۰۰۵ |
در بیشتر تاریخ آرسنال، رنگ پیراهن اصلی آنها در بازی‌های خانگی رنگ قرمز روشن با آستین سفید و شورت سفید بوده است. [۵۳]
در سال ۱۹۳۳ میلادی، هربرت چاپمن پیشنهاد تغییراتی در لباس بازیکنان را داد که تغییر رنگ آستین‌ها و یقه به سفید و روشن‌تر شدن رنگ قرمز بود.[۵۴]
صرف نظر از اینکه داستان درست است، پیراهن‌های سفید و قرمز به منظور شناخت آرسنال آمده‌اند و تیم در مدتی از زمان پوشیده‌است، بعد از دو فصل این لباس‌ها کنار گذاشته شدند. اولین بار در فصل ۶۷−۱۹۶۶ بود که آرسنال پیراهن قرمز به تن کرد و ثابت کرد که این طرح محبوبیتی ندارد و آستین‌های سفید فصل قبل بازگشت. در نیمه دوم فصل ۰۶−۲۰۰۵ آرسنال آخرین فصلی بود که در هایبوری بازی می کرد؛ در این زمان تیم پیراهن‌های شبیه به پیراهن‌هایی که تیم در سال ۱۹۱۳ می‌پوشید، به یاد آنها بر تن کرد، در اولین فصل حضورشان در ورزشگاه هایبوری؛ باشگاه به رنگ طبیعی خود را در شروع فصل بعد بازگشت. در فصل ۰۹−۲۰۰۸، آرسنال آستین‌های سفید را با آستین‌های قرمز راه راه سفید جایگزین کرد.
رنگ‌های آرسنال در خانه الهام بخش برای حاقل سه باشگاه دیگر بوده‌است. در سال ۱۹۰۹، اسپارتا پراگ کیت قرمز تیره مانند آرسنال که در آن زمان بر تن می کرد، به تصویب رساند؛ در سال ۱۹۳۸، هایبرنیان طراحی آستین‌های پیراهن آرسنال در نوار سبز و سفید به نام خودش به ثبت رسانید. در سال ۱۹۲۰، مدیر ورزشی باشگاه براگا از یک بازی در هایبوری برگشت و کیت سبز تیم خود را به تکرار قرمز آرسنال با آستین و شورت سفید تغییر داد، تیمی با نام مستعار آرسنالیستیس ظهور کرد. این تیم هنوز هم این طرح را برای امروز می‌پوشد.
برای بسیاری از سال‌ها رنگ مهمان آرسنال پیراهن سفید یا سیاه و شورت سفید بود. از فصل ۷۰−۱۹۶۹، آنها زرد و آبی پوشیدند، اما استثناء وجود داشت. آنها در فصل ۸۳−۱۹۸۲ یک سبز و به دور کیت بر تن کردند، و از اوایل دهه ۱۹۹۰ و ظهور بازار تقلبی کیت سود آور، رنگ های خارج از خانه منظم شده‌اند. در طی این مدت دو طرح به شکل آبی طراحی شده‌اند، یا تغییرات در سنت زرد و آبی، مانند طلای فلزی و نوار نیروی دریایی در فصل ۰۲−۲۰۰۱ استفاده شد و از ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۷ زرد و تیره خاکستری استفاده شد. از سال ۲۰۰۹، کیت خارج از خانه در هر فصل تغییر کرد.
ورزشگاه
ورزشگاه هایبری
ورزشگاه هایبوری ورزشگاه سابق باشگاه فوتبال آرسنال در شهر لندن است.
باشگاه آرسنال از سال ۱۹۱۳ تا ۲۰۰۶ مسابقات خانگی خود را در این ورزشگاه برگزار می‌کرد اما پس آن کلیه مسابقات خود را به ورزشگاه امارات منتقل کرد. همچنین بخشی از بازی‌های المپیک تابستانی ۱۹۴۸ در این ورزشگاه برگزار شده بود. این ورزشگاه پس از تخریب به مجتمع مسکونی تبدیل شد.
ورزشگاه امارات
نام ورزشگاه ۶۰،۰۰۰ نفری آرسنال است که در سال ۲۰۰۶ میلادی با بازی تیم‌های آرژانتین و برزیل افتتاح شد .
در سال ۲۰۰۶ میلادی هواپیمایی امارات با پرداخت ۳۹۰ میلیون پوند به باشگاه فوتبال آرسنال، وارد قراردادی شد که به موجب آن نام استادیوم جدید آرسنال به مدت یازده سال (از سال ۲۰۰۶) به نام «امارات» نامگذاری شود. این مبلغ همچنین شامل حک شدن آرم شرکت هواپیمایی امارات به مدت ۷ سال بر روی پیراهن تیم بزرگ و پرطرفدار لندنی آرسنال نیز می‌باشد .
ترکیب نخست
این ترکیب در تاریخ ۱۶ جون ۲۰۱۲ نوشته شده‌است و مطابق با منبع اصلی وبگاه باشگاه می‌باشد.[۵۵]
بازیکنان قرضی
بازیکنان رزرو
این ترکیب در تاریخ ۲۸ جون ۲۰۱۲ نوشته شده‌است و مطابق با منبع اصلی وبگاه باشگاه می‌باشد.[۵۶]
| شماره |
|
نقش |
بازیکن |
| — |
 |
دروازه‌بان |
جیمز شی |
| — |
 |
دروازه‌بان |
دامین مارتینز |
| — |
|
مدافع |
گوین هویت |
| — |
 |
مدافع |
هکتور برلین |
| — |
|
مدافع |
ایگناسی میگل (کاپیتان) |
| — |
|
مدافع |
کایل بارتلی |
| — |
 |
مدافع |
دانیل بواتنگ |
| — |
 |
مدافع |
سائد هجرویچ |
| — |
|
مدافع |
مارتین آنگه |
| — |
|
مدافع |
التون مونتیرو |
| — |
 |
مدافع |
پدرو بتلهو |
| — |
|
مدافع |
جورج بریسلن-هال |
| — |
|
هافبک |
جردن وینتر |
| — |
|
هافبک |
نیکو یناریس |
| — |
|
هافبک |
چوکس آنکه |
|
|
| شماره |
|
نقش |
بازیکن |
| — |
 |
هافبک |
کنور هندرسون |
| — |
 |
هافبک |
ساموئل گالیندو |
| — |
 |
هافبک |
توماس آیزفیلد |
| — |
|
هافبک |
جاش ریس |
| — |
|
هافبک |
کریگ ایستموند |
| — |
|
هافبک |
سانچز وات |
| — |
 |
هافبک |
کایل ابکیلیو |
| — |
|
هافبک |
یان تورال |
| — |
|
هافبک |
ژرناد مئآد |
| — |
|
هافبک |
سرژ گناربی |
| — |
|
مهاجم |
بنیک آفوبه |
| — |
|
مهاجم |
ولینگتون سیلوا |
| — |
|
مهاجم |
زاک آنسا |
| — |
 |
مهاجم |
نایجل نیتا |
| — |
|
مهاجم |
فیلیپ رابرتس |
|
کادر فنی
آخرین بروز رسانی: ۱۶ جون ۲۰۱۲[۵۷]
حامی و تولید کننده‌ی لباس
افتخارات
داخلی
- قهرمانی (۱۳): ۳۱-۱۹۳۰، ۳۳-۱۹۳۲، ۳۴-۱۹۳۳، ۳۵-۱۹۳۴، ۳۸-۱۹۳۷، ۴۸-۱۹۴۷، ۵۳-۱۹۵۲، ۷۱-۱۹۷۰، ۸۹-۱۹۸۸، ۹۱-۱۹۹۰، ۹۸-۱۹۹۷، ۰۲-۲۰۰۱، ۰۴-۲۰۰۳
- قهرمانی (۱۲): ۱۹۳۰، ۱۹۳۶، ۱۹۵۰، ۱۹۷۱، ۱۹۷۹، ۱۹۹۳، ۱۹۹۸، ۲۰۰۲، ۲۰۰۳، ۲۰۰۵، ۲۰۱۴، ۲۰۱۵
- قهرمانی (۲): ۱۹۸۷، ۱۹۹۳
- قهرمانی (۱۳): ۱۹۳۰، ۱۹۳۱، ۱۹۳۳، ۱۹۳۴، ۱۹۳۸، ۱۹۴۸، ۱۹۵۳، ۱۹۹۱ (مشترک)، ۱۹۹۸، ۱۹۹۹، ۲۰۰۲، ۲۰۰۴، ۲۰۱۴
اروپایی
- قهرمانی (۱): ۹۴-۱۹۹۳
- قهرمانی (۱): ۷۰-۱۹۶۹
:: بازدید از این مطلب : 80
|
امتیاز مطلب : 0
|
تعداد امتیازدهندگان : 0
|
مجموع امتیاز : 0
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
